Λίγο μετά την τρίτη ηλικία, η Amy μετασχημάτισε την ώρα για ύπνο σε ένα παιχνίδι του Let's See How Crazy I Can Make οι γονείς μου. Πέντε λεπτά αφού οι γονείς της την κατέρρευσαν στο κρεβάτι, η Amy θα ήταν κάτω, ζητώντας: "Πότε είναι τα γενέθλιά μου;" ή "Τι μιλάς;"
Η μητέρα και ο μπαμπάς της θα απαντούσαν στην ερώτησή της, θα την οδηγούσαν στο κρεβάτι, θα την έβαζαν, θα πήγαιναν κάτω και θα περίμεναν. Πέντε λεπτά αργότερα θα στέκεται μπροστά τους, αναζητώντας αθώα.
"Τι είναι αυτό, Amy;"
"Ummm, ξέχασα να σας πω κάτι. Εγώ, ummm, είδα μια γάτα σήμερα."
Και πίσω στο κρεβάτι θα πάει, μέχρι να σκεφτεί κάτι άλλο να ρωτήσει ή να πει, ή ένας λόγος για να φοβάται και να καλέσει έξω. Μερικές φορές θα έχει ένα αίτημα, όπως "Χρειάζομαι χυμό πορτοκαλιού!"
Σκεφτείτε σαν 3 ετών. Μετά από μήνες προσπαθώντας τα πάντα για να την πάει να μείνει στο κρεβάτι, ο πατέρας της σκέφτηκε έναν τρόπο να την ξεπεράσει. Μια νύχτα, ενώ το έσφιξε, έσκυψε και ψιθύρισε: "Όταν φεύγουμε από το δωμάτιό σας, Amy, μπορείτε να μας ξεγελάσετε κλείνοντας ήσυχα την πόρτα σας, ανάβοντας το φως και παίζοντας με τα παιχνίδια σας. δεν θα σε ακούσουμε, θα σκεφτούμε ότι κοιμάσαι, δεν θα τρελαθήσουμε και μπορείς να παίξεις μέχρι να κοιμηθείς! "
Τα μάτια της έγιναν μεγάλα και γέλασε. Ο μπαμπάς συνέχισε: "Αν κάνετε θόρυβο ή ανοίξετε την πόρτα σας, τότε θα πρέπει να σας ξαπλώσουμε στο κρεβάτι και να βγάλουμε το φως, οπότε ας δούμε αν μπορείτε να μας ξεγελάσετε απόψε, Amy. είναι."
Μαγεία! Από εκείνο το βράδυ, η Amy ενθουσιάστηκε στο να "ξεγελάσει" τους γονείς της. Κάθε βράδυ το έδιωξαν και της υπενθύμισαν την ευσπλαχνία τους. Λίγο αργότερα, η Amy θα κοιμηθεί μόνη της.
Η "ξεγελάση" των γονέων της λειτούργησε γιατί απευθύνθηκε στην τριετή φαντασία της Amy και στην επιθυμία της να ελέγξει τον κόσμο της. Οι υποκριτικές, οι απειλές, οι εκβιασμοί ή οι δωροδοκίες δεν δουλεύουν επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά στο επίπεδό τους.
Ορίστε οδηγίες. Αυτό που δουλεύει με έναν 3χρονο δεν θα συνεργαστεί με ένα 6χρονο. Ένα παιδί έχει επικεντρωθεί σε προνόμια. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να μπορείς να πας έξω και να παίζεις με φίλους, να παρακολουθείς αγαπημένα προγράμματα στην τηλεόραση και να μένεις όσο πιο αργά γίνεται. Για να δώσουμε προσοχή στα παιδιά αυτής της ηλικίας, πρέπει να χειριστούμε προνόμια για να δείξουμε τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και ευθύνης.
Πάρτε, για παράδειγμα, τους γονείς του 6χρονου Φίλιππου. Επιμένει ότι ένας από τους γονείς του θα μείνει μαζί του μέχρι να κοιμηθεί. Αν έσπασαν, θα φώναζαν και θα φώναζαν μέχρι να τους δώσουν. Είχαν δοκιμάσει μαζί του τον λόγο, αφήνοντάς τον να φωνάξει και δωροδοκίες διαφόρων ειδών. Του έδωσαν ακόμη και ένα πιστόλι νερού γεμάτο με φανταχτερό "απωθητικό τέρας".
Αφήστε το παιδί να λύσει το πρόβλημα . Ένας εμπειρογνώμονας γονέων πρότεινε να ανατεθεί στον Φίλιπ η ευθύνη για το πρόβλημα και, κατά συνέπεια, μια πιθανότητα να το λύσει. Αν, πριν από το βραδινό ύπνο, ήθελε έναν από τους γονείς του να μείνει μαζί του μέχρι να κοιμηθεί, θα παρέμενε ένας γονέας. Την επόμενη μέρα, όμως, ο Philip δεν είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τηλεόραση και βγήκε στο κρεβάτι μία ώρα νωρίτερα.
Χρειάστηκαν αρκετές εβδομάδες πριν ο Philip ξαφνικά ανακοινώσει ότι δεν ήθελε καμία εταιρεία πριν από την ώρα για ύπνο.
«Είμαι τρελός σε σας», είπε στους γονείς του. "Αυτό είναι εντάξει, Philip, " είπαν. "Αν είσαι τρελός σε εμάς και δεν μας θέλεις γύρω μας, καταλαβαίνουμε. Καλέστε μας αν αλλάξετε γνώμη".
Αυτή ήταν η αρχή της νέας ζωής του Φίλιππου, μια ζωή ελεύθερη από τους φόβους για την ώρα του ύπνου. Αν φοβόταν, δεν είπε σε κανέναν. Το χειριζόταν μόνος του. Ποια είναι η ανάπτυξη.
