Όταν τα παιδιά μου ήταν 9 και 6, έπαιρναν μεταξύ τους τουλάχιστον 300 παιχνίδια. Παρά την πληθώρα των παιχνιδιών, διαμαρτυρήθηκαν συνεχώς ότι βαριούνται. Ιδιαίτερα απογοητευτική ήταν η συνειδητοποίηση ότι γκρίνιαζαν ακριβώς επειδή αυτή η χιονοστιβάδα καλοπροαίρετης δοξασίας είχε πνίξει τις φαντασίες τους. Είχαν χάσει την επαφή με το "μαγικό μακιγιάζ της παιδικής ηλικίας" - την ικανότητα να αυτοσχεδιάζουν, να δημιουργούν και να κάνουν πολλά με λίγο. Ο Eric και η Amy πίστευαν ότι το παιχνίδι προέρχεται από ένα κατάστημα παιχνιδιών αντί για τα δικά τους μικρά κεφάλια. Η σύζυγός μου και εγώ κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά δεν θα μάθαιναν ποτέ να κάνουν πολλά με λίγο, αν συνεχίσαμε να τους δίνουμε πολλά.
Στηρίζοντας τον εαυτό μας για την αντίδραση, τους είπαμε ότι, καθώς σπάνια τους βλέπαμε να παίζουν με περισσότερα από λίγα παιχνίδια, και επειδή υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν καθόλου, είχαμε αποφασίσει να δώσουμε τα περισσότερα από τα παιχνίδια τους σε μια παιδική φιλανθρωπία. Θα τους επιτραπεί να κρατούν 10 παιχνίδια κάθε ένα (ένα "σετ" ή μια συλλογή από κάτι που θεωρείται ως ένα παιχνίδι). Από τα υπόλοιπα, εκείνα που ήταν σε καλή κατάσταση, πήγαν σε μια κατάλληλη αιτία.
Μας έβαλαν τα μάτια με την αντίδρασή τους: Ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοι με την ιδέα. Σε ελάχιστο χρόνο, είχαν διαχωρίσει το σιτάρι από το σκώρο και ήταν απασχολημένοι να πυγμαχούν τις δωρεές τους.
Κάθε φορά που λέω αυτή την ιστορία, μου τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Ε: Καθορίσατε κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τα παιχνίδια που μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά;
Α: Όχι, αλλά τους ενθαρρύνουμε να διατηρούν τα παιχνίδια που είχαν υψηλό "play-value", που σημαίνει αυτά που ήταν ανθεκτικά και που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με διάφορους δημιουργικούς τρόπους. Μέσα σε αυτή την κατηγορία έπεσαν παιχνίδια παρόμοια με εκείνα με τα οποία είχαμε παίξει με τον Willie ως παιδιά. Παραδείγματος χάριν, ο Eric διατήρησε το σύνολο των διασταυρούμενων δομικών στοιχείων του. Η Amy κρατούσε αρκετές μαλακές, μαλακίες κούκλες χωρίς τεχνολογία και κουκλόσπιτο.
Ε: Πόση ώρα χρειάστηκε για να δείτε τα αποτελέσματα;
Α: Τα παιδιά χρειάστηκαν περίπου δύο εβδομάδες για να προσαρμοστούν. Δεν κατοικούσαν μόνο δημιουργικά για μακρύτερες χρονικές περιόδους, αλλά και καλύτερα. Ήταν σαν να έχουν λιγότερη επικράτεια που τους καθιστούσαν σημαντικά λιγότερο εδαφικούς. Τα παιδιά έχασαν γρήγορα το ενδιαφέρον τους για τα παιχνίδια. Έγινε γενικά πιο επικεντρωμένη, και, καλύτερα από όλα, σταμάτησαν να διαμαρτύρονται για να βαρεθούν.
Ε: Πώς αντιμετωπίζατε τους συγγενείς;
Α: Έγραψα μια επιστολή σε όλους τους συγγενείς εξηγώντας ότι ο Eric και η Amy θα έπαιζαν με τα παιχνίδια και τα παιχνίδια για τα Χριστούγεννα για μία εβδομάδα και μετά θα επιλέξουν δύο ως "κατόχους". Τα υπόλοιπα πήγαιναν στην φιλανθρωπία των ιδίων παιδιών.
